Geen van ons heeft dezelfde kleur ogen. We hebben niet hetzelfde haar. Even lang zijn we ook niet. In niets lijken we op elkaar en toch ook in alles een beetje. Karakters die complementeren en botsen, vuur, water, aarde en lucht verspreid over ons vijf. We kennen elkaar langer wel dan niet, waardoor elk leven ook een beetje van de ander is. Vijf vrouwen, allemaal compleet anders opgevoed, opgegroeid, opgeleid en sterk geworden. Met kerk, zonder kerk. Liefdevol en liefdeloos. Beschermd, vrij, alles mag hier, maar daar niet. Sommigen een huis, anderen een thuis.

We sloegen onze vleugels uit. Sommigen letterlijk de wereld over, anderen dichterbij huis. Een vergaarbak met opleidingen, boeken, films, interesses, dromen. We zagen elkaar als de zon scheen, als het vreselijk onophoudelijk regende. Tijdens dood en leven en alles daar tussenin. Alle middelbareschooldrama’s collectief verzameld, net als zes jaargangen aan hysterisch volgeschreven tieneragenda’s. Menig liefdesverdriet werd geïntroduceerd in onze groep, vaak opgevolgd door hevige vlinders voor een ander. We werden ziek, en ook weer beter. Elke dag een beetje. We verdwaalden, vonden elkaar, belden, appten, ruzieden en dansten tot in de late uurtjes. Samen aan de kust, in de natuur of in een stad. Van Barcelona tot de Veluwe. Miljarden woorden en blikken gewisseld. Een van ons een ring, nog geen een van ons een baby. Elk jaar vieren we traditiegetrouw Sinterkerst met cadeautjes en gedichten. Zonder schmink. Met pepernoten. En de steevaste belofte dat ik elk jaar alle lootjes verklap. Het vindt meestal plaats ergens in mei, want vijf agenda’s op elkaar afstemmen, is als het oplossen van een cryptogram. In het Arabisch. Onder water.

Al onze grapjes, eindeloos veel grapjes – van die trap in Rome waar we een liedje maakten en die keer dat we onder het rolluik van de nog gesloten McDonalds doorkropen om 4 uur ‘s nachts. Toen we een nieuw scheldwoord hadden bedacht of een girlband gingen beginnen. We zagen elkaar lelijk, gebroken, euforisch, hysterisch en dronken van blijdschap. Tijdens mijlpalen en dieptepunten. En we bleven. We bleven staan en we staan nog steeds. Wij, strijders tegen puberale oorlogen, ouder worden en anders zijn. Wij deden dat en doen dat nog steeds. Vallen en opstaan. En we bleven, wij groeiden, wij leefden, we lachten. Samen. Herinnering na herinnering na herinnering. We bleven samen en dat doen we nog steeds: we blijven samen.